Om vanuit Marokko naar Mauritanië te gaan vraagt veel geduld als je met zo'n groot convooi bent. De weg naar de grens is saai, heet en je rijdt continu door de woestijn. Vlak voor de grens houdt de weg op en moet je via een dirt road naar de douane.  Bij de Marokkaanse douane valt het mee. We zijn er redelijk snel door. Er springt een Mauretaan bij mij op schoot: onze gids blijkt dan.Tussen Marokko en Mauretanie is een stuk niemandsland met zwervers en bedelaars. Ook liggen er overal autowrakken. Een beetje lugubere omgeving. Hij zegt dat we vol gas hier doorheen moeten. 

Aan de Mauretaanse grens begint het echte wachten. Eerst in een ruimte waar de vrouwen van de mannen worden gescheiden. Mauretanie is een streng Islamitisch land. Na ca 3 kwartier, waarin niets gebeurt, mogen we daar weer uit en moet iedere groep vingerafdrukken maken en een pasfoto. Dat duurt zo'n uur of 3. Dan moeten de auto's ingevoerd worden. Ook dat neemt de nodige tijd in beslag. Maar na 5 uur wachten in de brandende zon mogen we dan de Mauretaanse grens over. 

Onder begeleiding van een pick-up met gewapende militairen rijden we in convooi naar onze eindbestemming Nouadibou. Voor Mauritaanse begrippen een heel luxe vakantiepark aan zee. Wij zaten met zn allen in een splinternieuw huisje. Met een hypermoderne douche maar die helaas niet werkte.

Wat wij gezien hebben van Mauritanië is natuurlijk maar een heel beperkt deel. Maar het is wel een speciale ervaring. Een land als een zandbak. Geen bomen en af en toe wat dorre struiken. Geen landbouw. Geen vogels of andere dieren. Wel veel geiten die alles kaalvreten en dromedarissen.

En vooral zand. Heel veel zand. En overal, waar het ook was hoorden we het gezang van de moskee sochtends vroeg. Wij hadden vanaf de laatste dagen in Marokko veel wind die ook in Mauretanie waaide. Daardoor onstond een soort van zandstorm. Dat maakte het land nog onherbergzamer. Er kwamen zelfs zandschuivers aan te pas om de weg zandvrij te houden.

Wat ons opviel was de armoede van de mensen en misschien daardoor ook wel de stugheid waarmee wij doorgaans werden benaderd. Er is ook niet veel om echt blij van te worden voor zover wij het hebben gezien. Ook overal de kinderen die vroegen: donne moi un cadeau. Meer bevelend dan aardig zo als in Marokko. Ook de vrouwen vroegen vaak om spullen. En als je ze dan iets gaf wilden ze alleen maar meer. Ook dat kun je je wel voorstellen als je daar als rijke westerling doorheen trekt.

Tom had 5 computers meegenomen die we hebben afgeleverd bij een technische school die ook ondersteund wordt door Go for Africa. We werden daar met een spandoek onthaald. De studenten kregen een centrale  rondleiding en wij privé. Mooi schooltje. Zag er heel netjes en georganiseerd uit.

De tweede nacht sliepen we met zn allen in een grote Bedoeïenentent in de Sahara.

We hebben het klaargespeeld om daar 3 keer vast te zitten in het zand. Vooral de jongens genoten hiervan want het eruit trekken was iedere keer weer leuk.  Totdat bij twee van hun auto's de bodemplaat losgetrokken werd.

sAvonds een fantastische sterrenhemel. Rond 10u gingen we naar de plaatselijke disco in een dorp in de buurt. In een enorme tent zat een traditionele muziekgroep op een podium. De plaatselijke bevolking mocht pas binnen toen alle bobo's binnen waren. Maar dat was pas rond 1u snachts. Onze club was toen echt doodmoe. En toen we tegen 2u naar huis gingen was het feest ook over. Bijzondere ervaring maar wel gedanst in gewaad en met tulband.

De laatste dag Mauretanie in colonne door de hoofdstad Nouakchott. Heel hectisch met al het verkeer dat van alle kanten op kruisingen en rotondes kwam. Ezels en geiten er ook nog tussendoor. Maar ook genieten. Vooral voor Tom!